Piše: Slavko BASARA

Kao da je bilo juče, a prohujale su 23 godine. Dok si rek’o piksla!
Crvena zvezda je 8. decembra 1991. godine, u finalu Interkontinentalnog kupa (neki ga zovu i Tojota kup) u Tokiju, kao šampion Evrope savladala prvaka Južne Amerike čileanski Kolo-Kolo sa ubjedljivih 3:0. Dva gola je postigao Vladimir Jugović, a tačku na „j“ stavio je Darko Pančev iako su Beograđani igrali sa igračem manje zbog isključenja Dejana Savićevića u finišu prvog poluvremena. Simbolika je više nego jasna Jugović je sa Zvezdom predstavljao i odbranio Jugoslaviju protiv Hrvata Mirka Jozića, koji je predvodio Čileance sa klupe.
Još se sjećamo tog sastava: Zvonko Milojević, Dušško Radinović, Goran Vasilijević, Vladimir Jugović, Milorad Belodedić, Ilija Najdoski, Vlada Stošić, Milorad Ratković, Darko Pančev, Dejan Savićević i Siniša Mihajlović. Trener je bio Vladica Popović koji je prije toga trenirao banjalučki Borac.
Zvezda je tada bila sastavljena isključivo od domaćih fudbalera, a iz sadašnje vizure bio je to skup balkanskih internacionalaca od Triglava do Đevđelije, zemlje koja je te 1991. godine već bila zapaljena, ali su „crveno-bijeli“ sa mnogo uspjeha reprezentatovali Jugoslaviju. Kasnije će, u maju 1992. godine, Borac iz banjaluke ući u anale kao posljednji jugoslovenski klub koji je igrao u evrokupovima i osvojio trofej – Mitropa kup.
Poslije toga ništa više nije kao što je bilo...
Sjećamo se, kao aktuelni šampion Evrope Crvena zvezda je protjerana u Sofiju da tamo igra utakmice kao domaćin protiv Panatinaikosa, Anderlehta i Sampdorije... A da nije sigurno je da bi umjesto Italijana igrala nezaboravno finale sa Barselonom na legendarnom „Vembliju“. Međutim, sve što je tada bilo jugoslovensko poistovjećivano je kao srpsko, odnosno žigosano i etiketirano. Zbog toga ni „plavi“ nisu otišli na finalni turnir Evropskog šampionata u Švajcarskoj, a Danska koja se nije ni kvalifikovala za završnicu kontinentalnog prvenstva popela se na krov Starog kontinenta.
Apsurdno i bezobrazno!
Kao dječak od 14 ljeta svu tu nepravdu sam gledao, ali mnoge stvari kao recimo danas nisam mogao da razumijem i shvatim. sada mi je sve jasno.
„Maksimir“ je zapalio naše strasti i srušio očekivanja...
Već tada, 1990. godine, kada se zviždalo himni „Hej Sloveni“ bilo je jasno da se raspadamo. Ali, niko ni slutio nije da će taj razvod biti toliko dug i krvav!
Elem, Crvena zvezda i sve njene zvijezde ušle su u istoriju evropskog, pa i svjetskog fudbala, što je nepravda bila veća i jača „Beograđani“ su bili ponosniji i uporno govorili: „mi smo Jugoslavija“.
A onda se desilo i to – „Zvezda Srbija, nikad Jugoslavija“.
Tada je sve bilo, potpuno, jasno.
Poslije svega došli smo i do toga da Zvezda kao šampion Srbije ne može da igra u Evropi jer nema UEFA licencu!
Bože, šta li smo ti zgriješili?
Jednom obilježen uvijek etiketiran. Neviđeno fudbalsko prokletstvo.
Na isti dan kada je Zvezda obasjala fudbalsku planetu, 11 godina ranije, Mark Čepmen je ispucao smrtonosne hice u legendarog Bitlsa Džona Lenona.
Osmi dan 12 mjeseca ostaće, vječno, upamćen po ta dva događaja. Posebno onom kada su Jugovići bez identiteta bili najbolji na planeti!